با تبریک و تهنیّت به مناسبت فرا رسیدن ماه شعبان، که ماه میلاد های خجسته چندین فرزند از اهل بیت رسول الله، صلی الله علیه و آله و سلّم است، و با استعانت از خدای تعالی، این آوارچه را می گشایم تا آوازچه هایی خرد و پراکنده از این نایچه را با دوستان و علاقمندان در میان گذارم. مدّتی است که یاران عزیز و رفیقان شفیق مرا می گویند تا تأملات و ملاحظات نظری خود پیرامون امور مختلفی که فرصت تنظیم آنها در قالب مبحثی مستقل و منسجم نداشته ام را به صورت اینترنتی عمومی سازم. بارها قول مساعد داده ام، امّا زود تغییر رای داده ام، چه چندان نفعی برای دیگران در آن نمی دیدم. باز وفای به عهد را نیکو می دیدم، و می گفتم هرچه بادا باد، شاید خدای تعالی در وفای به این عهد خیری قرار داده باشد. پس، سالروز میلاد سلطان وفاء، حضرت ابوالفضل العباس، علیه السّلام، فرزند برومند امیرالمؤمنین علی، علیه السّلام، و برادر و یار وفادار امام حسین، علیه السّلام، را به فال نیک گرفتم، و تصمیم گرفتم ان شاء الله در فرصتهای مناسب مطالبی را، هر چند پراکنده، به این منظور عرضه نمایم.

پیش از آن، چند کلمه. اوّل، " آوارچه " یا " آوارجه "، مثل " بازارچه "،  واژه ای است فارسی برای روزنامه و دفتر یادداشت و حساب. این صحفه را " آوارچه " نامیدم تا محلّی باشد برای انعکاس و عرضه آوازچه هایی خرد، که همان صداهایی باشد که از نایچه این بنده خدا بیرون می آید. دوم، این آوازچه ها بیشتر شبیه بدیهه گویی و بازنویسی احساسات و الهامات است، و برای کسانی که علاقه شان به رژیم های گفتاری و مباحث مدرسه ای است جذّاب نمی باشد. سوم، تعبیر " آوازچه " را بدون تعارف و تواضع های معمول انتخاب کرده ام، چرا که بدین امر از روی اصرار دوستان عزیز تن در داده ام، و به تحقیق می دانم که این ترّهات و لاطائلات هیچ ارزشی ندارند، و از امروز که بگذریم فراموش شوند و فقط چون ورزی و وبالی بر دوش نویسنده اش باقی مانند، مگر آنکه مقبول افتد، و خریدارش او باشد به خاطر صدقی که او در کلام باقی گذارد به منّ و کرم خویش، چنانچه لسان الغیب، حافظ شیراز گفت:

دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی        آری آری سخن عشق نشانی دارد

 و اگر قبول حضرت حقّ واقع نشود، ننوشتنش أولی باشد از نوشتنش، و فراموش شدنش بهتر از به خاطر ماندش.
دولت پیر مغان باد که باقی سهل است        دیگری گو برو و نام من از یاد ببر